Þetta viðtal við William Fabricius fjallar um áhrif deilna foreldra og skilnaðar á börn, og þá sérstaklega hvernig umgengni við báða foreldra getur mótað samband þeirra til langs tíma. Fabricius bendir á mikilvægi þess að barnið eyði nægum tíma með báðum foreldrum til að mynda sterk tengsl og tilfinningalegt öryggi. Hann nefnir að jafn umgengnistími getur styrkt samband föður og barns án þess að skaða samband móður og barns. Fabricius leggur áherslu á að börn sem eiga í nánu sambandi við báða foreldra, líkt og í fjölskyldum þar sem foreldrar eru enn saman, sýna að tíminn sem barnið eyðir með foreldrum sínum sendir skilaboð um að það skipti þá máli.

Fabricius ræðir hvernig streitukerfi barns bregst við breytingum og átökum í fjölskyldum. Hann útskýrir að langvarandi losun streituhormóna getur haft alvarlegar og langvarandi afleiðingar fyrir heilsu barnsins, þar á meðal áhrif á vöxt, þroska og ónæmiskerfið. Hann bendir á að börn sem upplifa deilur foreldra sýna hægari vöxt og að streita í barnæsku geti leitt til aukinnar viðkvæmni fyrir krabbameini og öðrum alvarlegum heilsufarsvandamálum á fullorðinsárum. Fabricius leggur áherslu á mikilvægi þess að barnið upplifi öryggi og stöðugleika í sambandi sínu við báða foreldra, og að tími sem barnið eyðir með þeim geti verið uppspretta tilfinningalegs öryggis.

Í viðtalinu kemur fram að það er mikilvægt fyrir langtímasamband milli föður og barns að barnið dvelji yfir nótt hjá föður frá unga aldri. Fabricius bendir á að það að deila umgengni jafnt milli foreldra í barnæsku hefur sterk og varanleg áhrif á samband þeirra. Hann leggur áherslu á að það er ekki hægt að bæta upp fyrir skort á umgengni í byrjun með aukinni umgengni seinna meir. Rannsóknir sýna að börn sem dvelja hjá báðum foreldrum frá fæðingu til eins árs aldurs mynda sterkari tengsl við báða foreldra til langs tíma.

Fabricius útskýrir hvernig búsetuflutningar foreldra geta haft neikvæð áhrif á samband þeirra við barnið. Hann nefnir að rannsóknir hafi sýnt fram á að flutningar eru tengdir við röskun á sambandi barns og foreldris, geðheilsuvandamálum og jafnvel aðkomu að unglingadómstólum. Hann bendir á að það skiptir ekki máli hvort móðirin eða faðirinn flytur í burtu, áhrifin á barnið eru sömu. Fabricius telur að samfélagið ætti að endurskoða viðhorf sitt til búsetuflutninga út frá hagsmunum barnsins.

Að lokum ræðir Fabricius hvernig rannsóknir hans og annarra hafa haft áhrif á lagasetningu og viðhorf í samfélaginu. Hann nefnir að eftir að niðurstöður rannsókna bentu til að jafn umgengnistími væri barninu fyrir bestu, hafi verið gerðar lagabreytingar sem stuðla að því að dómstólar veiti báðum foreldrum eins mikinn umgengnistíma og hægt er. Þessum breytingum var vel tekið og hafa skilað góðum árangri. Fabricius nefnir einnig að ungmenni úr skilnaðarfjölskyldum séu yfirleitt sammála um að jafn umgengnistími sé það sem hentar börnum best, sem sýnir að almenningur styður þessa stefnu.